Studnia wiercona

Studnia wiercona (głębinowa, rurowa) to studnia, która służy do wydobywania wody z pokładów skalnych znajdujących się na głębokości poniżej 15-20 m. Pod względem konstrukcyjnym jest to pionowa, podziemna budowla, złożona z głębokiego wyrobiska górniczego o niedużej średnicy, utworzonego metodą wiertniczą.

Budową studni głębinowych zajmują się specjalistyczne przedsiębiorstwa. Studnie tego rodzaju buduje się poprzez wykonanie otworu wiertniczego za pomocą wiertnicy. Wiercenie studni może odbywać się dwoma metodami: płuczkową i udarowo-obrotową. Głębokie studnie wierci się kilkoma kolumnami o stopniowo zwężanej średnicy rur wiertniczych. Wyróżnia się otwory wiertnicze dogłębione - sięgają do stropu warstwy nieprzepuszczalnej lub niedogłębione - zawieszone w warstwie wodonośnej i niedochodzące do stropu warstwy nieprzepuszczalnej. Istnieją ponadto studnie wiercone filtrowe i bezfiltrowe, w zależności zaś od tego, czy wykorzystują całą miąższość warstwy wodonośnej - zupełne i niezupełne. Wykonuje się je ponadto w dwóch wariantach: z rurą osłonową i bez rury osłonowej. W pierwszym - w otwór wiertniczy wpuszcza się rurę osłonową, a następnie wkłada do niej rurę filtracyjną. W drugim - instaluje się jedynie rurę filtracyjną. W obu przypadkach, dla usprawnienia przepływu, wokół rury filtracyjnej sypie się żwir.

Woda pobierana ze studni wierconej w pierwszej kolejności kwalifikuje się do spożycia. Wydobywana jest z głębokich pokładów, które nie mają styczności ze środowiskiem zewnętrznym lub jest on minimalny, dlatego ryzyko skażenia wody jest niewielkie. Według norm polskiego prawa, studnie o głębokości do 30 m nie wymagają specjalnych zezwoleń, należy jedynie ich budowę zgłosić w starostwie powiatowym. Zezwoleń wodno-prawnych wymagają zaś studnie o głębokości większej niż 30 m. Teren otaczający studnię w promieniu minimum 1 m powinien być utwardzony, ze spadkiem ukierunkowanym od studni.