Studnia w systemie Fehlmanna

Ujęcie promieniste tego rodzaju opracowane zostało przez szwajcarskiego inżyniera Fehlmanna w 1947 roku jako modyfikacja systemu Ranneya. W założeniu miało ono wyeliminować wady starszego systemu i obniżyć koszta jego instalacji.

Ogólna zasada działania ujęcia pozostawała taka sama. W systemie Fehlmanna zamiast rury filtrowej używa się rur pełnościennych, stalowych, okładzinowych, które wyposażone są w głowicę rozluźniającą grunt w warstwie wodonośnej, co ułatwia wprowadzanie rur i oczyszcza go z drobnoziarnistego materiału, odprowadzanego z kolei do studni zbiorczej i za pomocą pompy usuwanego na zewnątrz wraz z wodą. Następnie w przygotowany otwór wtłacza się rurę filtrową, której perforacja dopasowana jest do ziaren warstwy wodonośnej. Gdy filtr zostanie założony, wyciąga się rurę wiertniczą, pozostawiając w gruncie głowicę (tzw. but) i odsłaniając filtr. Rury te mogą być wykorzystane ponownie przy budowie innego otworu poziomego.

System ten umożliwia dokładne zbadanie rodzaju warstw wodonośnych do których wprowadza się rury i z których wypłukuje się drobny materiał. Jego zaletą jest wysoka oszczędność materiału oraz możliwość zastosowania mniej kosztownych rur cienkościennych, ze względu na fakt, iż montowane są w uprzednio przygotowanych otworach. Rury pełnościenne mogą zaś mieć normalne parametry grubości, nie muszą być ponadto wykonane z nierdzewnego materiału, co wymagane jest w systemie Ranneya.