Studnia abisyńska

Maciej Piwowski
18.11.2015

Studnia abisyńska, inaczej abisynka, to wbijana lub wkręcana studnia wąskorurowa, za pomocą której wydobywa się niewielką ilość wody z głębokości 5-7 m. Zbudowana jest z metalowych rur o średnicy 32-75 mm, które są ze sobą połączone mufami - czyli złączkami prostymi w połączeniu śrubowym. Rury w studni abisyńskiej zakończone są u dołu ostrzem stożkowym lub świdrem. U góry zaś wieńczy je ręczna pompa kolumienkowa. Można używać również pompy elektrycznej - samozasysąjącej. Nad ostrzem lub świdrem montuje się filtr w postaci wyposażonej w otwory rury, pokrytej metalową siatką albo owiniętej drutem. Do wbijania rury służy tzw. baba ręczna lub kafar. W przypadku wkręcania używa się drąga lub pokrętła. Podczas wbijania, górny koniec rur należy zabezpieczyć drewnianym jarzmem, ściągniętym śrubami. Urządzenie filtrujące musi być natomiast wprowadzone na tyle głęboko, by jego górna część nie zasysała powietrza, gdy stan wody jest niski. Studnie abisyńskie można montować poprzez wkręcenie do podłoża rury z filtrem lub poprzez wkręcenie rury osłonowej, do której wpuszczona jest potem rura zakończona filtrem. Ten drugi sposób jest o wiele bezpieczniejszy. Dopuszczalna głębokość studni bez rury osłonowej to 10 m. Dzięki rurze osłonowej może ona sięgać głębiej i czerpać wodę z niższych pokładów wodonośnych.

Wadą studni tego rodzaju jest podatność filtrów na uszkodzenia podczas wbijania lub wkręcania i wynikające z tego faktu zanieczyszczenia rur. Oczyszczanie ich jest kłopotliwe, ponieważ wymaga wyciągnięcia rur z gruntu, naprawy filtra i ponownego zamontowania w podłożu. Cechuje je ponadto stosunkowo niska wydajność - utrzymująca się na poziomie 3,5 m3/h. W przypadku większego zapotrzebowania, bywają zakładane dwie studnie, które można połączyć w jeden układ. Abisynki stosuje się się tylko w przypadku płytko zalegającej warstwy wodonośnej.

Zgłoś swój pomysł na artykuł

Więcej w tym dziale Zobacz wszystkie